sábado, 10 de diciembre de 2011

10 de diciembre, Querido

Otros tiempos, otros parajes... nostalgia.
Y a veces cuando menos te lo esperas, nos encontramos en el mismo camino. Cuanto tiempo ha pasado des de los primeros errores? Cuanto tiempo des de que dejamos toda esa dramatica historia?

Y me miras, y me escurro entre tus lagrimas, y me fundo en tu mirada, y recuerdo todo lo que fue y todo lo que dejo de ser. Me convierto sin dudarlo en la viva imagen del pasado, me dejo llevar por esas canciones en las que soliamos perdernos, dejo que mi alma sea libre y vuelva reescribir esa historia.

Y sin quererlo, me doy de bruces con la realidad, y ahi estas, como si el tiempo no te hubiera echo daño, como si el mundo no girara para ti. Y me siento otra vez, la extraña entre tu y yo, la perdedora.

domingo, 4 de diciembre de 2011

04 de diciembre, hablas mierda

Esto es estúpidamente estúpido, y valga me la redundancia. No por criticar a ciertas personas tu eres mas que ellos u otros. No hace falta recalcar que ellos no y tu si.
La gente cree que expone su opinion, cosa que me parece estupenda, pero en el momento en que llegas a ofender de manera intencionada, en ningun momento es eso una forma de expressión. Seamos sinceros con nosotros mismos, y reconozcamos que solo vamos a joder y a que se den por aludidos. Hablas tantas mierdas, dices tantas tonterias, que no eres capaz ni de reconocer los cuentos que cantas, no eres capaz de darte cuenta que eres un jodido cabron. Y si, podria llamarlo a esto una expression de opinion, pero no lo és, és una critica o quizás es tan patetico que no podría llamarse critica, solo una serie de insultos i ofensas.

Simplemente opina y respeta. Pero en el momento que te creas mejor que los demas, en ese momento, seras la persona más estupida e ignorante. Todos somos diferentes, puedes no estar de acuerdo y intentar dar tu opinion, hasta ntentar persuadir a esa persona de porque lo esta ahciendo mal. Pero nunca consideres tu trabajo mejor que el de otros, nunca critiques a los demas, porque nadie te vera como el boss, sino como un patetico inutil egocentrista.


martes, 8 de noviembre de 2011

98 de noviembre, Cuentos chinos

Semanita de estres y perdida de tiempo, ole los examenes.
Essencias...

Luchas, batllas y derrotas, nunca quise entender el porque, tampoco era necesario. Si estas dispuesto a pisar a los demas adelante, eres tu quien decide, pero no se trata de a ver quien jode a quien, quien pierdeo quien gana, no se trata de hundir. Se trata de vivir, y no es mi problema si eres incapaz de entenderlo, se trata de ver quien es mas fuerte, de ver a quien le resvalan tu chistes hipocritas.

De valor, de sentir y sobretodo, de ser una essencia salvaje, que no depende de ti.

lunes, 31 de octubre de 2011

1 de noviembre, Minoria.

Bien, vamos a ver, mi ultima entrada fue el 9 de octubre... estamos a 1.
Muchas cosas han pasado en estos dias, ninguna relevante, solo que sigo con la misma rutina y pequeños adornos que varian. Este dia, ha sido realmente extraño y aunque me gustan las comidas familiares, hoy, me he sentido mas comoda de lo normal... sera por la llegada del otoño o porque soy idiota.El frío ya ha llegado a las calles, los dias se vuelven grises, el cielo empieza a destilar la magia de la lluvia, a ensancharse y a oscurecerse pronto, y yo... yo empiezo a sentirme a gusto.

Hasta ahora solo he hecho que quejarme y reprochar cosas, y si lo seguire haciendo, pero poco a poco siendo mas consciente de que todo es una gran mentira, que este mundo es irreal y nosotros, en el fondo, somos inmateriales.
La esencia de la vida, de las cosas, la omnipresencia de los seres, todo gira... Y con ello, nuestra mente desvaria y se transforma.
El canvio, la eternidad personificada, siempre nos hara ser y dejar de ser.

Un dia seremos el mundo, otro dia nos convertiremos en atomos, asi funciona la vida, asi funciona el universo.

Todo en causas menores, es bueno ;))

domingo, 9 de octubre de 2011

09 de octubre, Asco

No decian que lo importante es lo de dentro? Que es loq ue de verdad cuenta? Si, yo siemprlo he dicho, todo el mundo lo dice... nadie lo aplica. Estoy harta, verdaderamente harta que la gente te juzgepor algo que no eres, por algo que no escojes, por algo que solo ellos ven.

No he escojido ser asi, de verdad, nuncalo he querido, entonces porque la gente sigue riendose? porque nadie puede ver un poco mas alla? Yo no quiero este fisico, nunca lo he querido y nunca lo voy a querer, y no tengobastante con eso? no hay bastante con no gustarme? ademas tengo que aguantar burlas, ignoraciones, insultos por algo que yo no he querido jamas! NUNCA!

No se da cuenta la gente? por favor, solo pido una oportunidad para aquellos no tan agradables a la vista, una oportunidad para conocernos y luegojuzgary insultar,todo lo que quieran, pero con motivos y razonamientos... porque eso si que lo escojo yo, yo escojo como ser por dentro, ahi si que pueden juzgarme, ignorarme, insultarme, burlarse, porque es algo que yo quiero, que yo he escojido y puede que no sea al gusto de todos, pero es mio.

Pero el fisico, el fisicono es mio, nunca quise esto ni lo querre,como he dicho antes... asi que porque tengo que seguir aguntando tanta mierda cuando yo nunca la he seleccionado? Porque seguir llorando si por algo que no he querido?

Sinceramente me repugna este mundo, me repugnan los prejuicios y la insensatez humana, me repugno yo y me repugnais vosotros, porque al fin y al cabo, somos seres insignificantes que creen que son el centro del mundo, al fin y al cabo, somos todos unos idiotas!

jueves, 29 de septiembre de 2011

29 de septembre, Limbo

La vida, el tiempo, la energia, todo fluye. Y ahi estas tu, en medio de la nada, en medio de todo. Y ahi estas tu, como si fuera el primer dia que llegaste al mundo, sin rumbo. Como si fuera tu ultimo suspiro, decidida.
Y ahi, donde nada fluye, donde nada existe,ahi estas tu.
Buscando respuestas, formulando fantasias, hechizando palabras... ahi estas tu, si, tú.
Tus pensamientos, tus sueños, tus sonrisas, tus frustraciones, tus miedos y tus victorias, en definitiva, tu y nadie mas.
Por que eso es lo que de verdad importa, que eres tuya, que solo te perteneces a ti misma y a nadie mas, que eres dueña de tus encantamientos y de tu brujeria, que esta vida es solo para ti, que tu decides si avanzar o retroceder... Y mientras tanto yo, yo esperare.
Esperare a que puedas alzarte en pie otra vez, esperare a que te des cuenta de quien eres, simplemente esperare, a que vuelvas a ser tu otra vez, simplemente esperare a que vuelvas a creer en cuentos de hadas y magicos lugares, a que creas en ti misma otra vez.

miércoles, 28 de septiembre de 2011

28 de septiembre, Bondadosa maldad.

Hoy he empezado a tomar esas dichosas pastillas que van a solucionarme la vida.

Saben que? No tengo palabras, ni inspiracion, ni ideas, ni rumbo, ni sonrisas, ni lagrimas... por el contrario tengo sueños, tengo tiempo, tengo esperanza, tengo metas.
Dentro de lo malo es bueno, dentro de lo bueno es malo... y por alguna razon eso me tranquiliza, ni todo lo malo es malo,ni todo lo bueno es bueno. No me pregunten porque, pero hoy tengo esa extraña sonrisa de que la vida es algo inexplicable, que es un juego donde todo el mundo pierde... o quizas todo el mundo gana.

miércoles, 14 de septiembre de 2011

14 de septiembre, Normalidad

Siempre igual, siempre la misma monotonia, la vuelta a la rutina del colegio y los mismos problemas. Hara casi 4 añitos, que sigo sin aclarar ideas y con un amargura que va y viene constantemente.
Ayer, no estaba tan mal, me sentia bien por eso hice algunas pequeñas excepciones. Hoy por el contrario, todo vuelve a ser como era. 
En realidad no tengo mucho que decir, pues es mas de la misma mierda cada dia.
Tampoco estoy inspirada para escribir y filosofar, simplemente ya no es lo mismo, simplemente todo vuelve a la normalidad, a la desesperación.


viernes, 9 de septiembre de 2011

10 de septiembre, Paralelo


Hoy casi no he salido de casa, solo por la mañana y para ir a buscar unas analiticas, las cuales no han resultado nada buenas, el 22 ire al medico. El resto del dia me lo he pasado en internet, cuchicheando problemas de personas ajenas y viviendo realidades paralelas.

Es extraño como una persona puede autocompadecerse de otra, porque al fin y al cabo, nunca logragras entenderla, pues es un mundo totalmente distinto al tuyo. Siempre he sido de esas personas que pretenden ayudar, que quieren estar a disposicion de los otros, porque su vida es demasiado absurda. 
Y, ahora, comprendo que a veces necesitas estar solo, necesiats recapacitar y enmendar tus propios errores con tus propias lagrimas y con tu propio sudor. Hay momentos en la vida que sabes que necesitas estar tu solo, que necesitas encararte y luchar en soledad, aunque creas que no puedes afrontarlo todo. 
Y, si, puede que no sea la persona mas fuerte,ni la mas valiente o la mas decidida. Puede que me equivoque muchas veces. Puede que em de cuenta de lo que quiero cuando ya no lo tengo, que mis paranoias aumenten dia si,y dia tambien; que los malos momentos sean muchos, aunque los buenos los superen. Puede que complique lo facil, que facilite lo dificl, y tambien puede que tropiece cien mil veces con la misma piedra. Pero ten por seguro que siempreme voy a levantar... siempre...

jueves, 8 de septiembre de 2011

08 de septiembre, Renaciendo

Hace muchissimo que no entro, en parte por las vacaciones y si estoy aqui, no es por nada mas ni nada menos, que hoy, he vuelto a caer.
El blog que un dia converti en mi diario sentimental y poseriormente en un tugurio de escrito, vuelve a florecer como aquel diario que era.
Quiero dejar constancia para mi misma, de todo lo que fui, soy y sere. Y de lo que jamas podre canviar, mis tormentos.
Como he emncionado he vuelto a caer, he vuelto ha ser rechazada por la sociedad solo porque no soy bonita, porque no tengo un cuerpo de infarto, porque mi nariz es mas bien como una patata y mi cara esta totalmente desproporcionada.
Hay veces en que toda mujer, y toda niña se siente capaz de comerse el mundo, donde el espejo carece de sentimientos y se parece mas a una burla del mundo, de la cual tu no formas parte de ella, al contrario, te hace gracia.
Pero estos momentos ya se han acabado, hoy he vuelto a la realidad, hoy vuelvo a ser la niña idiota, hoy he vuelto a llorar frente un espejo, cara a cara, conmigo misma. Y no es nada facil asumir el trauma que deja el reflejo, no es nada facil asumir las imagenes frente a mis ojos, no es nada facil aceptar palabras de desconocidos donde te ves menospreciada y burlada, solo por un fisico, que en ningun momento has elegido tu.
Quizas este es el apartado que mas rabia me de, el echo de que la gente se compadezca de alguien por un fisico que se le ha otorgado a la suerte, nadie escoje como ser o como dejar de ser, si asi fuera todos seriamos maravillosas criaturas del cielo.
Por eso la impotencia que siento hoy contra todo, por no poder canviar esta basura de cuerpo, me hace sentir despreciable, fea, horrenda, estupida y hipocrita. Nada bueno.
La fuerza de voluntad nunca ha sido mi fuerte, hoy quisiera empezar de nuevo todo aquello que deje atras, empezar a cuidarme, empezar a sentirme un poco mejor.
Hoy quiero canviar para siempre, hoy quiero empezar de nuevo, de aqui al proximo verano, me da igual las tonterias que tenga que hacer, me da igual todo, quiero verme bonita.


viernes, 15 de julio de 2011

15 de julio, Espais reduits

Ha arribat l'estiu, be ja fa temps, pero com tota estació tambe comporta els seus desvantatges; el tancament.
Pero no tot es pas tant dolent, m'agrada, sento que necessito coneixe'm, sento que puc arriba una mica més lluny... tot i que no m'agradi dipositar esperances en mi, tinc fe en que puc seguir endavant tal i com jo vull.

Saps que? He estat meditant sobre tot aixo, de canviar, de ser algu diferent, i aquests pensaments nomes em fan ser mes el que no vull ser. Necessito desconectar, necessito començar de nou, pero aquest cop desde l'interior, un interior desttroçat i amargat, un interior massa funebre per seguir-hi vivint, un interior lugubre, tetric i malmes per el pas del temps, per la societat.






miércoles, 22 de junio de 2011

22 de junio, Somiadora en serie

Cuantas dec portar? Quatre o cinc, qui sap... La vida es massa curta per passar-se-la somiant pero mas nefasta per no fer-ho. Potser em fa mal, pero sento que tot te un significat, que tot mereix la pena, nose ven be on m'estic ficant, potser aixo em fara mes mal, la caiguda sera mes dolorosa, pero sento que tot el que hi ha dins meu i intento amagar constantment, m'agrada.
Perque un dia recordarem tot allo que vam ser, i llavors deixarem de ser. Tots sota un mateix cel, milers de somnis sota una infinitat d'estrelles.

martes, 14 de junio de 2011

14 de junio, Sin vuelta atras

Y al compas de mis suspiros el tiempo se pierde, ya no hay nada que hacer, otra derrocha mas sin sentido. Y es que a veces me pregunto si soy yo o son los demas, a veces me pregunto si son los pasos o la huellas... a veces siento que ya no existo.

Si pogues explicar certament el que em passa ho estaria fent, estigue't ven segur d'aixo, el problema es que ja no se que fer amb mi ni amb la meva vida, torno a caure en aquells estats patetics de sempre i un cop mes crec que no m'en sortire... o es que potser mai n'havia sortit.
Hauria d'estar estudiant pero no en tinc ganes, dema hi han recuperacions i encara no he fet res en absolut, crec que torno a confiar massa en la sort tot i haver-me fet males jugades, sóc massa incredula.

miércoles, 1 de junio de 2011

1 de junio, Tormentas.

Era esa voz la que me hizo recordar que errar es humano e inevitable, pero que cada uno toma sus propias decisiones y yo, en cierto modo, decidí ser lo que soy, y yo, en cierto modo, se que me equivoque, pero no me arrepiento de nada.

Si las olas que acarician hoy mi sonrisa comprendieran todo lo que siento dejarian de surcar, si el viento que despeina mis cabellos supiera todo lo que pienso dejaria de girar, que si el sol que me acolcha en la arena descubriera lo que llevo dentro dejaria de lucir, porque siento que mil lagrimas caeran, porque pienso que todo esta vacio, porque aqui dentro ya no hay luz, ni para ti ni para mi.


Tumblr_lqq7o6bjlk1qmeb0vo1_400_large

miércoles, 25 de mayo de 2011

25 de mayo, En un pais lejano.

Cuanto mas avanzo, mas me hundo, cuanto mas intento mas hiero. Y es que yo ya no se que hacer busco tu felicidad, te lo juro, pero no voy a renunciar a la mia por ti. Siento decir esto, siento que siento demasiado y pienso muy poco, me falta coherencia y decisión, me sobra locura y temperamento.
Pero y aunque quiera, se que soy como esa mariposa que no deja de volar y que un dia morira, se que muevo mis alas sin parar y se que no dejare de respirar, que no dejare de vivir, que no dejare de hundirme y tampoco dejare de alzarme.
Vida solo hay una, y todos los errores cometidos tendras que enmendarlos pero tambien aprender a disfrutarlos.

jueves, 12 de mayo de 2011

12 de mayo, Pecados del sol.

Cuanto tiempo sin pasar por aqui, pero no lo suficiente, como para olvidarem de ti.

Hay momentos, dias, semanas... en los cuales crees que todo ha cambiado, que no va tan mal, que el dolor es pasajero, sin embargo, solo son espejismos i deliraciones mentales, nada ha cambiado porque tu no has cambiado, porque no eres capaz de afrontar los malos tragos, porque no eres capaz de tirar la botella contra la pared, porque te lo guardas todo.
Y vuelves a caer, a tropezar con la misma piedra cientos de veces, a ser quien no debes ser, a llorar. Te sientes como una extraña ¿cuanto tiempo hacia que no sentias esas sensación? Vagamente roza el mes, un mes que solo ha echo que el golpe parezca mas duro.

Y vuelvo a las andadas, a las malas mañanas, al mal humos. Para sonreir improvisé, porfavor no me aburras con tu fe; mis ojos solo creen lo que ven.

domingo, 17 de abril de 2011

17 de abril, Remordimientos

Tomas decisiones, decisiones que van a condicionar tu vida, decisiones que inevitablemente nunca son las correctas. Llega un momento, en el cual ya no sabes diferenciar el bien del mal, que es lo que te conviene o lo que no, llega un momento, que ya no sabes que es lo que quieras o lo que has dejado de querer.
Y entonces todo empieza a ir mal, como si te hubieras traído la mala suerte tu sola, como si siempre buscaras las salidas mas difíciles, mas dolorosas, mas estúpidas.
Pero pequeña niña, no me llores ahora, no te me hundas aunque te cueste seguir, aunque el mal gane al bien, aunque tu corazón haya dejado de latir y tus pulmones de inspirar, aunque creas que te vas a derrumbar, recuerda; que estas en el suelo y que el suelo es solido como tu espiritu, solido, para que puedas alzarte otra vez, pequeña, para que puedas levantarte una vez mas.

domingo, 10 de abril de 2011

10 de abril, Voltea

Vienen y van, los recuerdos de ayer y los de mañana, es como una noria que no deja de girar, como el agua que no deja de fluir, como el tiempo que no deja mirar atrás. Y aunque no vuelva a verte, y aunque todo se haya ido, juro que todo permanecerá tal i como lo dejamos, para algún día reprenderlo de nuevo, pero quizás no contigo.

jueves, 7 de abril de 2011

07 de abril, Una carta para la muerte

Siempre habia preferido la practica que la teoria, ahora se, que con la teoria no voy a cagarla.

Querida Jess,
Hoy he echo el mayor de todos los descubriemientos en mi historia. Se que debes estar odiandome en estos momentos, te deje de lado para y por las investigaciones, las quales llevava tanto tiempo soñando.
Ha pasado tanto tiempo, ya debes haverme olvidado, debes tener un nuevo amor, alguien que te mima y que te cuida como yo no supe hacer, alguien que no te gira la cara y que seguramente tiene una sonrisa agradable. Puedo imaginarmelo, te conozco, sera gracioso, con una gran sonrisa, quizas ojos verdes o de algun color muy peculiar, sera una persona distinta a las demas... igual que como yo me sentia contigo, diferente... especial.
He tardado años en darme cuenta de la importancia de las personas en mi vida, he derrochado demasiados dias tratando de hallar lo que me faltava. Hoy, lo he encontrado. La mayor investigacion de la historia, el mayor descubrimiento, lo indescriptible, lo mas dificil de ver...el amor, tu. Hoy, y despues de tantas noches, te escribo para decirte, que te quiero, que he conocido a la agonia y me ha contado que sin ti la felicidad se va y la soledad llama a la puerta. Que ya no volveremos a vernos, que me desvanezco... quizas mañana, quizas hoy.
Te quiero, para siempre... Elias.

miércoles, 6 de abril de 2011

06 de abril, Irretratable

Es el arte de vivir el que te enseña , es el arte de la muerte del que se aprende.

Creemos vivir, y no nos damos cuenta de que no sabems hacerlo, de que nunca aprenderemos, igual que todavia no hemos aprendido a ver los millones de atomos y microorganismos de los que estamos formados, todo se reduce a la estructura mas simple, mas grande, mas inutil, el humano.

No, bonita, no. Y te digo bonita, no como un cumplido,sino solo para que despues no me llores cuando te des cuenta otra vez de lo terriblemente espantosa que eres en realidad. Te lo perdono por esta ves, solo por esta, porque se que todo el mundo atraviesa pequeños baches al largo de su vida, y es normal que los humos hubiesen empezado a subir por la chimenea. Pero por fin te has dado cuenta, te has puetso a llorar, pero es lo que toca, has nacido para llorar y lamentar, para ser un don nadie, para que te asquees de ti misma, para que los demas se sientan mejor a tu lado, para ser una escoria de la sociedad, de la vida, amor, de la vida.

domingo, 3 de abril de 2011

03 de abril, Inexistente.

Te dicen que no te valoras lo suficiente, te cuentan cuentos chinos de que eres más de lo que crees ser, se inventan historias de que mereces más de lo que te haces merecer, de que la vida és de color rosa y de que tu formas parte de ella. A veces te hacen sentirte como si fueras alguien, te convencen de que no todo va tan mal, te hacen derramar lagrimas de alegria y por momentos crees que vas a dejarlo atras, que todo vuelve a empezar, que conseguiste abrir una nueva puerta.
Sinceramente hay que ser bastante estupido como para hacerles caso, pero asi eres tu. Ries y luego lloras, comes y luego vomitas, quieres y luego odias... realmente tengo que decirte que no existen princesas ni principes, que no existen finales ni perdices, que no existe el mundo rosa del qual quieren convencerte, eres lo suficientemente autosuficiente como para darte cuenta de que todo son mentiras, que nada existe, que tu no existes, que nuestra historia tampoco existe.

Tumblr_lqlzbeffm61qkbon3o1_500_large

miércoles, 30 de marzo de 2011

30 de marzo, Paralisis cerebral infantil aguda

Rie cuando puedas, llora cuando lo necesites. Bonita frase, pero no cierta. Llega un momento en la vida, en que las lágrimas pierden todo su valor, pierden ese efecto desahogador. El dia en que ese momento llegue, tus lágrimas no volveran a derramarse, no volveran a recorrer tus mejillas, simplemente, irán directas al corazón y ahi te ahogaras para siempre.
Parece trágico, un poco melancólico y quizás surrealista e metafórfico, pero la realidad es bien distinta, solo cuando te ocurra llegaras a entenderlo, llegaras a sufrir de tal manera que jamas en tu vida hubieras deseado con toda tu alma que esas lágrimas, que tanto odiabas, volvieran a deslizarse por tus pestañas.
Y entonces veras como cada pequeño canvio da un vuelco a tu vida, como cada milesima de segundo es crucial, como que con cada parpadeo te pierdes millones de historias, como que esta historia ya no es un juego de niños.

miércoles, 16 de marzo de 2011

16 de marzo, Vomitalo

A veces, aunque no quieras aceptarlo, las cosas ocurren, cambian, crees en el destino, en los numeros magicos, en los dias de la buena suerte, en el horocopo. Otras simplemente crees que no vas a salir de esta. Bienvenida al mundo, bienvenida a la vida, pequeña.


sábado, 12 de marzo de 2011

12 de marzo, lloras como un niño lo que no supiste defender como un hombre

Y cuanto tiempo sin acordarme d'escribir, de dejar a un lado todo y sellar palabras aqui.¿Quien no persigue los sueños? ¿Quien no crea metas? ¿Quien no pretende cambiar el mundo sin empezar a cambiarse a si mismo?¿Quien no cree en la perfección?

Eres tan previsible, es que no entiendes que eres un denominado ser humano y que yo tambien lo soy, no entiendes que quieras o no, nos une un pequeño lazo.Que no pretendo engañarte cuando te digo que te entiendo, que yo tambien siento, que yo tambien sufro, que no soporto verte asi. Llevas 16 años en pie, llevas un mar de lagrimas colgando en esos pequeños ojitos marrones desde un 18 de diciembre, llevas buscando un lugar en el que quedarte y no sentirte sola desde que aprendiste a caminar, llevas enseñando esa sonrisita desde que tu corazón aprendio a latir, llevas queriendo alcanzar la luna desde que aprendiste a respirar, siempre intentas alcanzar nuevos horizontes cuando todo va mal y te ocultas tras esos mofletes de niña y esa nariz redondita. A veces, crees que no puedes mas, que tu efimera vida no es justa, otras te comerias el mundo entero a bocaos... te conozco mas de lo que crees, he estado a tu lado tanto tiempo... y me duele, me duele que no puedas reconocerme, que ya no te acuerdes de las veces que estube ahi, que ni tan solo puedas verme, que no te des cuenta de todo lo que me has echo pasar, que juegues conmigo, que me hagas sufrir, de no poder odiarte, de no guardarte rencor, porque somos como somos, tan diferentes pero a la vez somos una sola persona, que me enseña que la vida hay que aguantarla, que la vida somos todos.

sábado, 26 de febrero de 2011

26 de febrero, Ser

Reconozco que no soy lo bastante buena para ti, que soy un poco cabeza hueca y me gusta torturarme pensando en lo que no deberia. Se que carezco de fisico y de belleza interior, que soy un poco egoista y que siento remordimientos por todo. Tambien recuerdo que se que podria hacer las cosas mejor, que meto la pata cada dos por tres y me rio por estupideces. Que se me hace inevitable no llorar por tonterias, que tengo tendencias emocionales hacia la depresión y me cuesta entablar conversacion. Confieso que tartamudeo cuando leo y cuando hablo contigo, que voy siempre por detras y que cada vez que habro la boca la cago. Admito que no se me dan bien las matematicas, que me cuesta concentrarme y soy una soñadora innata. Y, sinceramente, declaro que me gusta añadir dos gotas de cafe con azúcar a la vida.

lunes, 21 de febrero de 2011

21 de febrero, Elementos

 Agua:
 Es como tirar una piedra al agua, y creer que flotara. Tu sigues intentandolo, que mas da, nadie te enseño nada sobre la ley de la gravedad, tampoco te enseñaron sobre el fracaso ni los impossibles. Y ya ves, sigues con tus locos intentos, como quien se tira de cabeza al rio, y cree que flotara.

 Tierra:
He pisado mil senderos, he recorrido mil caminos, pensando que todos ellos eran para mi. Pero entonces te das cuenta que cada camino, cada sendero, lo ha forjado una persona diferente, que tu eres la extraña, la intrusa. Que no estas sola, y al igual que tu, millones de seres caminan por los mismos caminos, que un dia alguien creo, pasito a pasito, cicatriz tras cicatriz. Y ahora sabes, que no son tus caminos, que son los de muchos, que no son tus pies los que crean, que fueron los de alguien, y ahora sabes que compartes, y ahora entiendes que lo que hace especial cada camino, no es crearlo y apropiartelo, es mirarlo con otros ojos, mirarlo como nunca nadie habia hecho antes, es descubrir cosas nuevas, ante todo es sentir el camino a tu manera.

Fuego:
Ayer se encendio una pequeña llama en mi corazón, ardia más que ningún fuego que jamas habras visto. Palpitava, llenaba, calentaba y me hacia sentir un cosquilleo. Explotava, dolia, heria, quemaba y me hacia llorar otra vez. Era pensar en ti, y quemarme por dentro, era creer en ti y saber que no estabas ahi, que todo iba a desmoronarse, que todo iba a explotar, que todo iba arder.

Viento:
La suave brisa me acaricia, aunque algunos digan que se acercan tempestades. Que si preguntas que si creo en el amor... luna, lunera, te voy a decir. Que como el aire vamos a volar, no importan lo que digan, que yo soy mas feliz creyendo que si.

lunes, 14 de febrero de 2011

14 de febrero, feliz San Solterin, ballentine's!

Arriba un cert punt a la teva vida en que has de decidir o seguir endavant, o quedar-te, estancar-te. Si esclleixes seguir endavant has de comprendre que dins d'aquesta elecció hi entra tambe el madurar, el ser realista. Deixar de somiar i d'inventar, que no dic pas que sigui dolent, simplement, que et fara mal i llavors et colapsaras, t'estancaras, i aixo no forma aprt de la teva elecció. T'has de donar conte que no ets res ni ningú, que ets el que ets i que no ho podras canviar, que seguiras sent asquerosament fastigosa.
Has d'aprendre a no deprimir-te per un fisic, doncs tu mai seras com les altres, accepta-ho. Has d'aprendre que no pots desitjar que algu t'estimi, perque no t'ho mereixes. Has d'aprendre a no pretendre ser millor que els demes, mai ho aconseguiras. Has d'aprendre tantissimes coses, has d'aprendre que seguiras sent tan despreciable com sempre, que mai ningu es fixara amb tu, que tots son millors i que hauries d'aprendre a respectar-los. Pero aixo només si decideixes seguir endavant, perque sempre et queda la possibilitat de quedar-te, de no fer front al que enrealitat ets, d'estancar-te i no sufrir, de ser un res en un buit i no de donar-te conte de que ets un res en un tot.

sábado, 12 de febrero de 2011

12 de febreo, Pedazos

"Así que sin elegirte te elegí, porque, repito, son las elecciones inconscientes las únicas sinceras y yo, conscientemente, nunca pensé en tenerte. Pero Siempre hay un tonto que pierde. Y si miras alrededor y no ves ninguno, es que el tonto eres tú."

La vida da mil vueltas y en cada una de ellas tu das otras mil más, tu cabeza pierde el rumbo mas de dos mil veces al dia y lo recupera en una mediana de 3 veces al dia como máximo. Asi que no te extrañes si las cosas no han salido bien, si en una de esas vueltas todo se ha caido a tus pies, eso se repetira tan frequentemente como el hecho de respirar, pero tarde o temprano te acabaras acostumbrando a depender de la suerte y a crear bocetos, dentro de poco te iras acostumbrando a dejar las casualidades y a romper los planes, porque si quieres algo tendras que ganartelo a pulso, porque solo imaginando todo se quedara donde estaba, tu seguiras sin poder dominar las mil volteretas de la vida y perderas el rumbo de nuevo.

Cuanto mas te miro mas me gustas. Definitivamente tengo que empezar a romper impossibles y a creer en la nada, que en los impossibles siempre se guarda un pedacito de possibilidad que se que no tengo.



jueves, 10 de febrero de 2011

10 de febrero, Ensayos de la vida

Podria guardarte rabia, podria odiarte, podria maldecir cada una de tus palabras de tus miradas que hoy definitivamente no son para mi... pero nose que se mueve aqui dentro, nose que es lo que es que me dice que por mas que todo se quede en ilusiones soy feliz de verte asi. Te juro que me mata, pero me alivia, me alegra que hayas encontrado alguien como ella.
Si yo, desde un principio, ya sabia que la impossibilidad interpretaba el papel mas grande en esta historia.

Pero quizas sea porque ahora tu impossibilidad y su impossibilidad estan peleando por el guion de esta obra en mi mente.Quizas sea porque el verde de tus ojitos se difumina con el suyo, quizas sea porque no he conocido alguien mas estupida y tonta que yo. Y me gustaria canviarme el papel de tonta y que fuera ella, pero que mas da, no puedo canviar nada, ni si quiera mi idiotez. Porque creer en falsas esperanzas, quizas ahora ya no eres tu el protagonista, ahora es el, pero todo y asi, me da rabia creer que tengo derecho a creer que las puedo tener, porque yo no soy nada, no soy nadie para alguien como vosotros, por mas que sepa interpretar el papel de amiga, no quiero serlo, pero se que es lo unico que me queda.

martes, 8 de febrero de 2011

08 de febrero, Sostenibilidad

Todo es pasajero, las lagrimas tambien, y aunque ayer estuve llorando por ti otra vez, sin querer ha llegado alguien que me hace sentirme igual que contigo al principio. Y no voy a dejar de extrañarte, dame una razon para olvidarte, pero tampoco voy a dejar de obsesionarme, dame una razon para ignorarle.

Y esos ojitos verdes que compartis, me recuerdan que no soy suficiente para ninguno de los dos. Y aunque sonrio al veros, se me encharca el corazón. Ay dime, si pudiera ser difernte, ay dime, si pudiera miraros sin tener que pensar que no soy como ellas, ay dime, si pudiera volver a echarme a tu lado como aquella vez.

Y esque vuelvo caer, como un pajaro que ya no sabe volar, y es que vuelvo a derrumbarme como el pequeño castillo de mi infancia, y esque ya nose, que hacer para volver a ver mi alegria, como dejar de pensar en un cuerpo estupido y fragil, como volver a creer que dentro de mi se esconde algo mas que la fealdad.Y si pudiera te juro que lo haria, sin temor a naufragar, otra vez en el dulce infierno que creado para mi.

miércoles, 2 de febrero de 2011

02 de febrero, la confianza da asco

Fastiguejant la vida, com tu has fet amb mi. Mira no creguis que no m'importes, pero em fa mal, em fa mal no importar-te. Potser hauria de deixar les decisions en mans del temps, potser hauria de creure, de ilusionar-me, pero cada cop ho veig més clar, tot es fosc.

M'agradaria no tornar a caure un altre cop, pero es que ja no m'importa. Necesito caure, no vull aixecar-me, no, no vull fer-ho mai mes, no vull ser tan estupida.

I em sap greu, pero realment vull que no tinguis sort, que no et vagi be, que et vagi de mort, que es podreixi tot entre vosaltres, que no quedi res. Se que tu ets feliç, m'hauria d'importar mes aixo, i si, es mes important, pero no puc evitar guardar rencor, enveja i indisconformitat.

La bellesa es relativa, una merda, res es relatiu. Soc lletja i aixo es el que passa, no espereu res de mi igual
que jo no espero res de vosaltres, doncs m'heu condemnat a navegar en el mar de les llagirmes y la eternitat.

martes, 1 de febrero de 2011

01 de Ferbrero, Desconocer lo conocido.

Si, y esta es mi vida sin mi.

Hoy te he visto, tu tambien, pero hemos preferido evitar nuestras miradas nose porque. Siento que eres un desconocido para mi, un extraño, pero en realidad te conozco mas de lo que tu crees o eso creia, hasta entonces.
La verdad es que ella es muy guapa, nada comparado conmigo, realmente eres bien afortunado, seria sarcastico e ironico el decir que a lo mejor podrias fijarte en mi. Quizas no es el hecho de que hayas encontrado un amor, con el cual dificilmente/impossiblemente yo pueda competir, quizas es el echo de que quiero que vuelvas a hablarme como hasta entonces, que quiero volver a estar a tu lado y que me cuentes tus secretos y yo los mios, como haciamos, unas risas y conversaciones absurdas, de locos, tipico de los amigos, que un dia crei que fuimos. Quizas es el echo de que confies en mi, de que confie en ti.

Entiendo que la gente se distancia, no te pido un amistad de 24 horas diarias, solo un ratito cada cuanto sea, un rato en el que me pueda sentar a tu lado y volver a reirnos, volver a creer que me estoy volviendo loca, que estas loco. No pido nada mas, porque cuando pierdes a un amigo de verdad, te pierdes a ti para encontrar un hueco de dolor que no quiero volver a sentir.

lunes, 24 de enero de 2011

24 de enero, No soy nada para ti

Yo no soy nada para ti, eso es lo que me dices cada vez que me tocas con esas palabras, que me hieres con esa mirada; yo no soy nada para ti, mi mente lo repite mil veces, mi corazón no lo quiere aceptar; yo no soy nada para ti, porque tus palabras son ciegas, que no te das cuenta de que me duele? pero lo sé, yo no soy nada para ti. Quizá sean momentos, solo momentos, pero para mi esos momentos se convierten en una eternidad, repitiendo mil veces cada palabra y cada mirada que la acompañó. Me desvanezco, me pierdo en la nada, mis ojos se llenan de tristeza, anhelando algo que nunca tendré; yo no soy nada para ti, eso me lo dice tu silencio, ese que ensordece, ese silencio que cala tanto, ese silencio que mata; yo no soy nada para ti.
Mi mundo se opaca, se enmudece, solo hay tristeza, miedo, soledad; yo no soy nada para ti, mi corazón te llama a gritos, te pide que vengas a rescatarlo, pero tus oídos son sordos a su voz, no vienes, no me dices nada, mi mundo está lleno de huecos, está lleno de nada, mi mundo está muerto…
Yo no soy nada para ti, porque si lo fuera ya estarias aquí, cubriéndome con tus brazos, protegiéndome del frío, diciéndome que nada va a pasar, diciéndome, que no tenga miedo, que me amas aún, que nada ha cambiado, que nunca me dejarás ir. Pero mi realidad es otra, no has venido, tengo miedo, tengo mucho frío, la oscuridad es enorme y no estás aquí para protegerme. Me pierdo, siento que me pierdo, el camino es confuso, lleno de niebla, me pierdo y me hundo en la nada, mi corazón se rompe en mil pedazos, no queda nada de el, mi piel se congela, mi mente se paraliza, la espera terminó…
Yo no soy nada para ti. Tristemente ahora lo sé. Me quedo perdida en el desierto, muerta en lo que fue mi vida, oscura, marchita, ahora dejo de existir. Mis cenizas vuelan por los cielos, mi corazón dejó de latir, se cansó de esperar tu llegada, ya no hay vida, ya no hay nada.
Soy como un alma perdida sin encontrar la luz; yo no fui nada para ti, que seas muy feliz, porque a pesar de todo, yo lo fui.

domingo, 23 de enero de 2011

23 de enero, Arrepentimiento.

Nadie nunca más sabra que existimos, que fuimos parte de este mundo, nadie nos recordara aunque tampoco nos olvidaran porque nunca nos conocieron. Y dios sabe cuando, volveremos a nacer, y entonces, entonces sera cuando alguien sabra que existimos, cuando alguien nos tendra en cuenta, cuando no nos olvidaran aunque tampoco puedan recordarnos.

Voldria dir-te que t'estimo, voldria una mirada corresposa i un somriure paralitzant, voldria sentir-te, voldria que entenguessis que es tot aixo que porto a dins, voldria arraulir-me al teu costat i xiuxejar-te silencis plens de sentiments, voldria dedicar-te els meus somriures i no les meves llàgrimes, voldria que fossis la meva alegria i no la meva amargor, voldria, voldria...per sobre de tot voldria que no li dediquessis tot això que vull a ella, perque s'em ve el món a sobre només de pensar que l'estimes, perque jo no puc arribar al seu llistó.

viernes, 21 de enero de 2011

21 de enero, y una milsesima de segundo?

Si el otro dia estava vacía, hoy, hoy, ahora... echaria a llorar, no, no me han roto el corazón ni mucho menos, pero havia algo dentro de mi que nose, que, que.... joder, te juro que no puedo, me da rabia, otra ilsuion al traste si debia ser eso, no amor si no ilusion y ahora no queda nada. Si cuando decia que era fea, es porque lo soy, miralas a ellas que pueden tener al que quieran sin mover un dedo, y yo voy a tener que currarmelo para conseguir una mirada.Y sin inspiración, ni palabras, me voy a derramar mis lagrimas y a tener un ataque al corazón.

miércoles, 19 de enero de 2011

19 de enero, Buit existencial.

Si en el fondo no esta tan mal escribir aqui, poder volver a leer la cantidad de burradas que escribo y luego reirme, de verdad, eso no tiene precio. Muchas veces he pensado en cerrar el blog, el solo hecho de que alguien pueda leerlo en cierto modo me asusta, pero lo necesito, al igual que otros centenares de personas, necesito escribir i desahogarme.

Hoy me encuentro vacia, vacia dentro la vacia inmensidad del vacio. Si asi me siento hoy, alegre con ganas de sonreir, de andar de no pararme, pero es una alegria vacia. ¿Que que coño es eso? Pues ni putissima idea, ni siquiera me entiendo a mi misma, pero se que lo que estoy sintiendo es eso, alegria vacia. Saber lo que es, si es bueno o malo, si debo o no debo... eso ya es otra historia.

Y ya puestos a escribir, debo decir, que no, que realmente no, creia que si, pero solo lo creia.dc.

lunes, 17 de enero de 2011

17 de enero Probabilidad de tiempo

Saps que? Hem sigut aquella mena de persones que mai s'han dit el que sentien, ni estimació, ni odi, ni rencor... Sempre ens ho hem guardat tot, i ara jo et trobo a faltar com mai hagues imaginat que ho faria. Tinc ganes de dir-t'ho tot, sense embuts, tinc tantissimes ganes de dir-te com d'important has sigut, com d'importat segueixes sent, de la quantitat de cops que te odiat i la infinitat de vegades que me perdut pensant en tu. Pero se que un cop mes et veure, borrosament, i l'unic que sabre fer es dedicarte un somriure ple de melancolia. M' empassare cada una de les paraules que havien rondat durant nits al meu cap anhelant aquells temps i maleint el mateix temps que va fer que fossis important i que ara em juga una mala passada. Qui sap, potser, potser, algun dia les coses deixaran el seu curs per tornar-se a reunir, potser no tot esta perdut, pero malahuradament tambe haure de deixar en mans del temps els aconteixements que potser mai vindram, potser...

domingo, 16 de enero de 2011

16 Enero, Retorcido

No, no lo entiendo, porque hace menos de 24 horas era realmente feliz, y ahora que? donde esta el "todo me da igual", el "todo me la suda", el "soy como soy y que le den al mundo". ¿Donde coño esta todo eso? Porque lo estoy buscando aqui dentro y no encuentro nada, es como si siempre hubiera estado vacia, no me gusta esta sensación, no la quiero, la odio desde lo mas profundo de mi ser. Porque este rencor? Porque los nervios de mi estomago no me dejan en paz? Porque me escuecen los ojos, casi a punto de llorar? Porque siento que tengo el corazon en la garganta? Porque no puedo mirarme a la cara? Porque no dejo de maldecirme sin saber porque? Joder, porque, porque? No entiendo nada, no me entiendo a mi misma, no entiendo porque de un dia para otro esto? Esta semana promete una gran depresion, lo estoy intuyendo.

Bajo la lluvia de mis ojos, cantando otra vez, pero ahora sin voz, gritandole nose a que o a quien, y susurrandole dulces palabras al silencio que hoy me acompaña.

Qui sap, estic fins els cullons de tot aixo nose que m'esta passant, arrancaria a plorar si pogues i volgues, pero ni puc ni vull. La sensació de tenir que treure-ho tot, de dins cap en fora. Tot, el que vas guardant, pero no vull, vull tornar a la setmana passada, quan no m'importava casi res, on estava be amb mi mateixa. Pero nose com tot s'ha esfumat mes rapid del que creia que ho faria, les ilusions i les esperances tambe, ara ja no queda ni una gota. Buida, com mai ho estat, podia estar malament, pero no estava buida del tot, ara definitivament si ho estic, he de tornar a omplir-me, pero ja no en tinc ganes i aixo potser es el que mes em fot de tot aquest cumul de merda, que he perdut les ganes de seguir endavant.

Toda la inmensidad de un universo cabe dentro de la infinita transparencia de una simple gota de agua, dentro del nada hay lugar para el todo.

jueves, 13 de enero de 2011

13 de enero, Con el corazon en la garganta

Sabes ese nudo de sensaciones que se atan a tu cuello? Si seguramente sabes de que te hablo, ese nudo en la garganta, una mezcla del aire que respiras, los nervios, las emociones y una pizca del corazón.

Pues bien , tengo ese nudo y no se como desatarlo, debo pedir perdon, de hecho ya lo he pedido, pero no he obtenido respuesta por parte de quienes he fallado. No, no tengo remordimientos, necesitaba decir lo que pensava aunque ya sabia desde un principio que no obtendria respuesta. Quizas es mejor asi, quien sabe.

Por otra parte, tengo miedo que poco a poco se deslice por mi traquea i se anude en mi estomago, y con cada lazo, una mariposa, de verdad tengo demasiado miedo, muchissimo. No, no quiero, eso no lo quiero, he empezado a sentirme bien y eso no quiero canviarlo por nada, por nadie.

miércoles, 12 de enero de 2011

12 de enero, C'est la vie

¿Crisis emocianal? No me hables de eso, no ahora no, no quiero escucharte repetir las mismas historias una y otra vez. Mañana quizas todo se haya ido a la mierda pero ahora no voy a llorar, voy a exalar una bocanada de humor y voy a reirme de mi misma! Que coño voy a descojonarme!

Como un cuadro en su pared, ahi estoy yo, quieta e inmobil. No tengo miedo de la lluvia y mucho menos de los truenos que antes hacian que me acurrucara y me escondiese bajo la colcha. Hoy ya no estoy llorando, ni por truenos, ni relampagos, ni tampoco por la lluvia que no me dejaba dormir cuando emepezaba la tempestad.
Hoy abro la ventana de par en par, respiro, siento como la lluvia cala en lo mas profundo de mi ser, siento el gelido veinto, que trae olor a humedad, acariciandome el rostro. Los relampagos son la luz en esta negra noche y los truenos el rugir y retumbar de los leones. Esos leones, que pelean hasta el final, con fuerza, con fiereza, con orgullo, con dignidad, que siguen adelante, que no temen, que se arriesgan, que no se rinden, que se lo toman todo con esa pizca de azucar y humor!Esos leones a los cuales he maldecido y envidiado tanto.

Vamos ha dejar que el tiempo decida por si solo, que yo ya me he cansado de que luego se olvide de mi!

martes, 11 de enero de 2011

11 de enero, Telarañas


Nose porqué, lo que una vez me quedó grande ahora me viene pequeño y lo que me quedó pequeño ahora me queda grande. Quizás es que me estoy dando cuenta que las mejores cosas, ideas, sensaciones, son aquellas tan pequeñas, tan indescifrables y que no pueden captarse a simple vista, son casi invisbles al ojo del ser humano pero tremendamente tangibles con los ojos del alma.

Serán estas fechas, sera la luz, el aire, las sombras... siempre me busco cuarenta mil excusas para evadirme, para nunca llegar a pensar que la que cambia soy yo, que ya nunca sere igual que hace un tiempo, porque en estos dos ultimos años me hundido tanto, me ahogado tantas veces, que me aferraba a la idea que eran los demás quienes me hacian pasar por eso. Quizás nunca lo reconocí por miedo o temor, quizás porque me estaba empezando a conocer y con cada paso se me desmoronaba todo, bien, eso nadie nunca lo sabra. Pero esta vez no existen ni fechas, ni luz, ni aire, ni sombras...me hundido demasiado, quizas más de lo que me imagine, pero aqui en el fondo, donde no queda nada, donde todo es oscuro e incoherentemente todo esta mas despejado, mis ideas empiezan a aclararse. Aunque queriendolo negar, esta vez, esta vez se que soy yo.

Queria cambiar, queria ser otra, queria ser perfecta, odiaba cada instante, cada minuto... ahora, simplemente siento que..., bien sigo odiando, odiandome, pero quizas con un poco más de amor y afecto. Siento que las preocupaciones son minimas, quizas no viva bajo la ideologia del "carpe diem", pero vivo bajo mi propia filosofia y eso es mucho mas que cualquier teoria o manera de vivir que hayan inventado jamas. No tiene nombre, no quiero que lo tenga, nada de nombres, es mucho mas especial que un nombre, es mucho mas, porque no es una simple filosofia, ni teorias absurdas de una mente rebuscada e inmadura... soy yo.Si, esto es lo que soy, aunque cueste reconocerlo. Pero empezare a quitar telarañas, muy, muy despacito, silenciosamente y cuidadosamente no vaya a ser que las arañas que estos dias duemen placidamente se despierten una vez más a tejer mas enredaderas en mi corazón.


lunes, 10 de enero de 2011

10 de enero, endavant

Que vols que et digui, ja no tinc forces, forces per tirar endavant, forces per arrossegar-me a mi i a la resta de persones amb les quals estic carregant. A vegades penso que donaria mil coses per treure-me'ls del damunt, per ser lliure, per fotre el camp i fer el que s’em enrefot. Perque ja n'estic cansada d'haver d'arrosegar una part seva, una part que els hi correspon a ells i no a mi, d'haver de cargar amb el mort de coses que haurien de solucionar ells sols. Me'ls treuria de sobre sense rancunies, els deixaria tirats i em tornaria la persona mes lleugera del món, seria com la ploma d'aquella gabina que volta pel port, i que ara flota damunt del mar. Flotaria en un va i ve de sensacions, sense preocupar-me de res i de ningu més excepte jo.
Si, reconec que ho he pensat, pero simplement la mateixa idea de deixar-ho tot, de deixar-los, m'aturdeix. Ells són el que m'envolta, son una part inmensa dins aquest cor tan diminut, són... són essers per els quals inexplicablement no puc explicar el que signifiquen per a mi.
Potser, potser algun dia els anire deixant per el cami, anire deixant-los, pero ho fare amb cura, sense por de deixar tot el que m'han donat, sense odi, sense mals rotllos, anire alleugerant el pes poc a poc, els seus problemes que mica en mica els hi confiscaba una petita part i me la guardava, els seguire portant, pero amb orgull i gloria de poder dir que jo, si jo, he format part d'unes vides tan estupendes i magnifiques, llavors em sentire de plom, i no sere aquella ploma que flota sobre l'inmens mar, lleugera, sense preocupacions,no, sere aquella gabina que carrega amb mil plomes al damunt pero segueix sen tan lleugera com el vent, perque formen part d'ella, perque formen part de mi. I crec, que ja no tinc res mes a dir, no absolutament res, aixo es tot.

Nada mas que decir, aqui he escrito todo lo que pasa por mi cabeza en este momento

jueves, 6 de enero de 2011

07 de enero, Lluvia

Con ganas de escribir estupideces, a ver que sale;

Vienes, vas, te quedas, te ausentas, y me acuerdo, me olvido, me sorprende, me duele.
Enroscada en la cama, envuelta entre sabanas y una gruesa colcha, empiezo a darle cuerda al pensamiento, mientras yazco en el mar que cuelga de mis pestañas mi ser se retuerce de dolor y los pensamientos mas maquiabelicos y macabras recorren todos los rincones de la habitación. Otra noche más, siento como te acercas y cuando mas real me pareces, cuando mas tangible se me hace tu voz, te desvaneces, te esfumas sin más, dejandome un amargo sabor en la oscuridad y la imaginación trascendiendo en locura.



La única noticia importante y que no he visto aún en los medios es que la lluvia ha llegado para llenarnos a nosotros, y no a inundiar calles. A llenarnos a los que no pensábamos que eramos así. Quién iba a pensarlo... 

Nunca se para de crecer, nunca se deja de morir.

miércoles, 5 de enero de 2011

05 de enero. Lo siento, yo no entiendo de esto.



Escribir, si parece casi imposible, pero se esta convirtiendo en una rutina. La niñita estupida esta escribiendo, estupideces, pero esta escribiendo! Quien lo iba a imaginar, ni si quiera yo... pues mi intelecto es tan reducido como el de una mosca. Pero bien el primer paso es escribir, y seguramente algun dia dejare de escribir burradas, pero mientras tanto tengo dieciseis años, aunque me comporte como alguien de tres, y por el momento no tengo ni ganas ni necesidad de madurar, mas soy lo que soy, y ultimamente estoy aprendiendo, si aprendiendo, lose, lose, otra gran sorpresa. Estoy aprendiendo que no debo negarme lo que soy, que no debo aparentar madurez, pues la madurez llega con el tiempo, con la experiencia, y yo, no he vivido lo suficiente como para madurar, como para pensar razonadamente y mucho menos entender.
Pero he madurado lo suficiente como para saber que soy una inmadura, pero que no hay necesidad para no serlo, no he vivido ni la mitad de la supuesta esperanza de vida en este pais asi que... a tomar por culo la madurez y todo lo que conlleva!

Que a gusto me he quedado, de verdad, hay cosas que la gente nunca entenderia... pues el hecho de madurar es algo que la gente se fuerza a hacer, y sinceramente hablando desde la inmadurez, lo encuentro absurdo y todavia mas inmaduro.

Nada, eso, nada es lo que escribo por ello aqui una de las mas grandes fuentes de inspiración, o en mi caso podria decir que de escritura, Shakespeare que junto a Dante, Virginia Woolf, y otros cientos de autores me cautivan en el fascinante mundo de la lectura. Si, efectivamente y volviendome a fascinar a mi misma, tambien leo, extraño pero cierto.

Shakespeare; merece la pena leerlo, no es el mejor de los miles de escritos que tiene y quizas un poco monotono, pero es real.

Después de algún tiempo aprenderás la diferencia entre dar la mano y socorrer a un alma, y aprenderás que amar no significa apoyarse, y que compañía no siempre significa seguridad. Comenzarás a aprender que los besos no son contratos, ni regalos, ni promesas... Comenzarás a aceptar tus derrotas con la cabeza erguida y la mirada al frente, con la gracia de un niño y no con la tristeza de un adulto y aprenderás a construir hoy todos tus caminos, porque el terreno de mañana es incierto para los proyectos y el futuro tiene la costumbre de caer en el vacío. Después de un tiempo aprenderás que el sol quema si te expones demasiado. Aceptarás incluso que las personas buenas podrían herirte alguna vez y necesitarás perdonarlas. Aprenderás que hablar puede aliviar los dolores del alma... Descubrirás que lleva años construir confianza y apenas unos segundos destruirla y que tu también podrás hacer cosas de las que te arrepentirás el resto de la vida. Aprenderás que las nuevas amistades continúan creciendo a pesar de las distancias, y que no importa que es lo que tienes, sino a quien tienes en la vida, y que los buenos amigos son la familia que nos permitimos elegir. Aprenderás que no tenemos que cambiar de amigos, si estamos dispuestos a aceptar que los amigos cambian. Te darás cuenta que puedes pasar buenos momentos con tu mejor amigo haciendo cualquier cosa o simplemente nada, solo por el placer de disfrutar su compañía. Descubrirás que muchas veces tomas a la ligera a las personas que mas te importan y por eso siempre debemos decir a esas personas que las amamos, porque nunca estaremos seguros de cuando será la ultima vez que las veamos. Aprenderás que las circunstancias y el ambiente que nos rodea tienen influencia sobre nosotros, pero nosotros somos los únicos responsables de lo que hacemos. Comenzarás a aprender que no nos debemos comparar con los demás, salvo cuando queramos imitarlos para mejorar. Descubrirás que se lleva mucho tiempo para llegar a ser la persona que quieres ser, y que el tiempo es corto. Aprenderás que no importa a donde llegaste, sino a donde te diriges y sino lo sabes cualquier lugar sirve... Aprenderás que si no controlas tus actos ellos te controlarán y que ser flexible no significa ser débil o no tener personalidad, porque no importa cuan delicada y frágil sea una situación: siempre existen dos lados. Aprenderás que héroes son las personas que hicieron lo que era necesario, enfrentando las consecuencias... Aprenderás que la paciencia requiere mucha práctica. Descubrirás que algunas veces, la persona que esperas que te patee cuando te caes, tal vez sea una de las pocas que te ayuden a levantarte. Madurar tiene mas que ver con lo que has aprendido de las experiencias, que con los años vividos. Aprenderás que hay mucho mas de tus padres en ti de lo que supones. Aprenderás que nunca se debe decir a un niño que sus sueños son tonterías, porque pocas cosas son tan humillantes y sería una tragedia si lo creyese porque le estarás quitando la esperanza. Aprenderás que cuando sientes rabia, tienes derecho a tenerla, pero eso no te da el derecho de ser cruel. Descubrirás que solo porque alguien no te ama de la forma que quieres, no significa que no te ame con todo lo que puede, porque hay personas que nos aman, pero que no saben como demostrarlo... No siempre es suficiente ser perdonado por alguien, algunas veces tendrás que aprender a perdonarte a ti mismo. Aprenderás que con la misma severidad conque juzgas, también serás juzgado y en algún momento condenado. Aprenderás que no importa en cuantos pedazos tu corazón se partió, el mundo no se detiene para que lo arregles. Aprenderás que el tiempo no es algo que pueda volver hacia atrás, por lo tanto, debes cultivar tu propio jardín y decorar tu alma, en vez de esperar que alguien te traiga flores. Entonces y solo entonces sabrás realmente lo que puedes soportar; que eres fuerte y que podrás ir mucho mas lejos de lo que pensabas cuando creías que no se podía mas.

Es que realmente la vida vale cuando tienes el valor de enfrentarla



martes, 4 de enero de 2011

04 de enero Demencia

Han pasado los dias, ha pasado la Navidad, noche buena, año nuevo.... aunque es un poco más viejo que el anterior, en fin han pasado las vacaciones y ahora estan por finalizar.



Y aqui es donde empieza mi montaña rusa, aqui es donde empiezo a rozar la felicidad y la tristeza en milesimas de segundo, ahora una, ahora la otra. Donde todos los rincones de mi ser empiezan a emanar desesperación y optimismo. Donde empiezo a mezclar realidades y ilusiones, donde todo es inchoerente, donde la cordura gobierna la incoherencia. Asi es, empiezo el año estando un poco mas loca que el otro, pero que se le va hacer.

Ignorancia, si, creo que ese es uno de los sentimientos más dolorosos junto con el rencor. ¿ Que porque la ignorancia y no el odio? Amor y odio no son antonimos. No, cariño mio, la ignorancia es su antonimo. Cada vez que sientes que no eres nada ni vas a serlo, eso, eso son cien mil puñaladas clavadas de golpe en tu alma. Cuando sientes el vacio de los demas, cuando tu soledad se hace tan tangible con algunas personas, eso mata.
 Pero que se le va hacer hay oportunidades que tuvieron su momento, otras tan solo no lo tendran.


Veamos nubes en las formas, por favor. Sentémonos en el mar a pensar en golosinas. Enamorémonos del amor, joder. Bebámos agua de lluvia y saltemos en los charcos. Manchémonos, si es necesario. Seamos felices, que no es tan dificil. Durmámonos en los bares. O no. Saltemos, gritemos, queramos, bailemos. Bailemos a lo loco, sin que importe lo que pueda pensar el de al lado. Sonriamos a los niños, y a los bebés. Y a los ancianos. Y a todo aquel con quién nos crucemos. También al yonki que duerme en el banco. El hecho de que no viva acorde a lo que los demás pensamos no significa que no merezca sonrisas. Y celebremoslo todo. Los triunfos y los logros. Y convirtamos los fracasos en enseñanzas, celebrándolas también. Treméndamente optimista, busco formas en las nubes y escribo textos absurdos sin pensarlos mucho. 



Expresión neutra de como si no pasara nada cuando algo me hace daño me congelo , me lo guardo,
ya pasará ese momento lo mio es mio y no voy a soltarlo.