viernes, 29 de octubre de 2010

29 de Octubre Que te jodan, de verdad.

Podria passarme horas enteras, o dias, quizas semanas, puede que meses y todo, o años y , creyendo todavia que algun dia las peliculas que se monta mi imaginación se cumplen. En el fondo la imaginación solo te hace daño, sin que te de cuenta te golpea una y otra vez, y tu sigues creyendo en el futuro, en la esperanza, cuando el futuro no existe, ni para ti ni para nadie. Eres como una niña, crees en los sueños y en esos cuentos, donde solo cuentan la parte bonita de las cosas. Hay que ver, si esque a mi en el fondo no me extraña que la gente acabe asi. Locos, locos por conseguir unos ideales que nunca han existido, que nunca existiran. Pero que se le va hacer, voy a tener que amargarme todos los dias, voy a tener que aprender que yo nunca llegare a ser como los demas, yo siempre por debajo, yo soy solo un peon en este juego, llamado vida.

Creo recordar que una vez te tuve al lado o incluso tatuada en el motor.
Que te jodan, de verdad. Y no es resentimiento, no. Es recapacitación y un poco de análisis.
Que te jodan, de verdad. Por cada minuto de desprecio, por inculcar el miedo, por crear rencor… y te juro que nunca fui rencoroso. Aún así, que te jodan, de verdad. Por cada segundo que estando a mi lado me alejaste de ti, porque tus manos jamás aprendieron cómo retenerme, por alejarme de mí. Que te jodan, de verdad, pero desde el cariño, que eso nunca lo pierdo.

sábado, 23 de octubre de 2010

23 de Octubre. Silencio


"Lucha por los que de verdad te importan" eso es lo que me dijo ella aquel dia. Sabia que tenia razón, pues yo no queria perderlos. Le dije que lucharia, que no queria perderlos, pero tengo demasiado miedo, demasiada impotencia, voy a intentar luchar, a mi manera. Aunque me temo que voy a perderlos, y a la vez voy a perderme a mi tambien.
Vaya ascazo de semanita que estoy teniendo, y por si fuera poco, vamos peor. He vuelto a comer como una gorda.No hay mucho que decir, simplemente que las esperanzas vienen y van, que ya no soy la misma de hace un tiempo, que me merezco un par de ostias y empezar a madurar un poco. Necesito quererme, lo necesito ya, necesito ser feliz.

"Los chamanes mexicanos decían, que para ellos no eran tan importante las palabras… que las acciones nuevas conllevan reflexiones nuevas."

jueves, 21 de octubre de 2010

21 de Octubre, ¡Esta es la realidad, nena, el espejo no te miente!


¿Sabes esos dias en que mandarias a todo el mundo a la mierda? Si es que hay que joderse, esta sociedad da asco, estos complejos dan asco, YO doy asco.
Ayer casi me da un ataque de ansiedad, no puedo mirarme al espejo, te juro que me odio, odio mi cara, mi cuerpo, mi personalidad, odio hasta el odio.Que ya no puedo mas, que siento que todo es una mierda, que soy una puta amargada, que no puedo valorar lo que tengo. Me estoy volviendo loca, te juro que le arrancaria la cabeza a unos cuantos y que le daria un par de ostias a  unas cuantas zorras que parece ser que se han perdido, porque la ciudad no es su lugar. Tengo los ojos hinchados y me esucecen de tanto llorar, no puedo más ¿ porque no puedo ser bonita?¿Por que cojones tengo que ser asi? Que la envidia mata, eso ya lo se.Si esque encima releer antiguos escritos me hace ver que cada vez es peor;


Siento que no puedo más, voy a reventar, a explotar, esto me puede más, no tengo el aguante suficiente para soportarlo. No tengo la fuerza necesaria para pararlo ni el valor para hacerle frente, cara a cara. No tengo el corazón lo suficientemente grande como para abarcarlo todo, ni el cerebro lo suficientemente desarrollado para entenderlo. El suelo es mi compañero más fiel, pues arrastrándome he vivido siempre, me desentiendo de cielos y de estrellas, de lunas y de soles, me apoyo en el lodo, en el que he crecido siempre, lo que siempre sere.

martes, 19 de octubre de 2010

19 de Octubre, Despedios michelines!


Buff...esta semana he decidido emepzar de nuevo, en estudios y en mi yo interior y esterior tambien.
Asi que acabo de emepzar con mi dieta "saludable" y en un dia he adelgazado un quilo!
Que no, que no estoy haciendo ayuno, ni mucho menos, con lo que me gusta comer a mi. ¿ Como lo diria, soy wannabe? Si creo que si, pero me da igual, mi dieta se basa en; comer 5 frutas al dia, 3 verduras y dos litros de agua, obligatorios cada dia. A partir de aqui modifico la comida, por ejemplo, el lunes pa comer tome cereales y pa cenar una tortilla. El martes pa comer una ensalada y una salsicha y pa cenar; un trozo de lomo con verdura.
Por que se puede adelgazar sin llegar al extremo de la estupidez, que es lo que hacia antes. Porque si vuelvo a dejar de comer, me van a salir mas granitos, mis musculos daran pena y mi estado de animo todavia más.
Simplemente tendre fuerza de voluntad, dejare los fritos y evitare tomar ciertos alimentos, bajare la cantidad de consumo de alimentos y hare mucho ejercicio.
Hasta los tres meses no voy a ver resultados, porque mi proposito mas que el cuerpo es modelar mi cara (eliminar granitos, puntos negros...) y aprender a quererme. Asi que todavia me queda mucho tiempo para llegar a conocer, el autoestima.
Porque no necesito el año nuevo, el canvio de estación, o el lunes, para empezar otra vez, solo me necesito a mi, para empezar otra vez.


"Relájate, inspira, expira… está por llegar la cuenta atrás...Contémplate  en ese espejo que tanto odias, mira fijamente los ojos de tu adversario… ahora ciérralos y sumérgete en tus penas, nada por el mar más profundo que existe, el tuyo.  Busca… encuéntralo todo, analiza cada gesto, cada palabra, cada sueño, cada mirada, cada suspiro… ahora escríbelos, y bórralos, pero esta vez definitivamente… todo esta cambiando y empieza la cuenta atrás… 3,2,1,0!"


domingo, 17 de octubre de 2010

Diario de una novata


Estaba recordando, mas bien leyendo, mi primer texto de este curso.Si, soy de esas personas que les cuesta expresarse i que por ello necesitan escribirlo, para intentar calmar o aclarar toda la mierda que hay dentro.
Todo se maximizó el año pasado, aunque siempre, he sido asi. Por eso he decidido empezar este blog, no lo olvides, para poder escribir aqui todo, por miedo ,a que en el ordenador o en la libreta, puedan ser descubiertos mis escritos y con ella mis sentimientos mas ocultos.
Aqui mi primer texto de este año, en el qual afirmo i compruebo que doy asco, que un curso mas es una mierda y que nunca llegare a ser nadie. Y aunque tengo que empezar a asumirlo, mas bien ya he empezado, es inevitable sentir frustración por no poder canviar. Esta semana ha sido una putisima mierda, me he sentido la perosna mas estupida del mundo, mis reacciones no son las de una niña de 16 años, y aunque soy joven y no he madurado del todo, se perfectamente que hay unos ciertos limites de comportamiento a esta edades, la gente madura, unos antes otros despues, la gente aprende de sus errores, yo me estanco.
Me siento tan niñata, que no pienso en los demas, que no se escucharlos ni entenderlos, que digo cosas sin sentido y la mayoria son burradas. Que soy muy corta, y mis pensamientos muy cerrados. Y encima, esta semana estoy engordando muchissimo, no paro de comer. Se que eso no es malo, pero el problema esta en que solo como mierda y no como sano, esta semana he perdido toda la fuerza de voluntad, ahora como, y solo como mierda. Y por si fuera poco, todavia me siento ams estupida por sentir esto, porque se que soy afortunada por estar donde estoy, pero es inveitable, cada segundo del dia me lo passo pensando en mi cara y en m personalidad, no puedo estar cerca de mis amigas, porque por mala suerte son guapisimas y grandes personas. Me siento tan mal a su lado, les tengo envidia, y auqnue me alegro muchismo de tener la gente que tengo en mi vida, no puedo evitar pensar que no los merezco y que solo estan ahi, porque al ser fea, se sienten mas bonitas a mi lado.
Tampoco puedo parar de ver fotos de actrices y modelos, y sentirme horrible.Se que todos estos complejos no deberia tenerlos que solo es una manera para fomentar el consumismo, pero siempre que llego a casa, enciendo el ordenador y miro esas fotos, deseando un dia llegar a ser asi y poder gustarles a todos.
En fin, el texto;


      Poc a poc, aixeques la mirada, et dones compte de que has estat massa temps amb una vena als ulls, de que es hora de tornar a la realitat. Tornar-te a mirar al mirall i se qui ets, aquella persona que tant odies i que tant odien. Tornar a veure les esgarrifoses faccions, les grans foses nassals i els petits ulls desgastats de tants plors.
En el fons el temps que he passat davant del mirall no ha sigut tant cruel, els insults coberts de llàgrimes fan que et desfoguis, que treguis tot un cúmul de sentiments guardats. No crec  que sigui cosa de l’edat, ni molt menys. Es cosa de mi mateixa, es el fet de ser com sóc que em tortura.
I em fa ràbia, no tenir la suficient força de voluntat per poder proposar-me el ser una petita princeseta, digna de admirar, prima i meravellosa, al cap i a la fi ser bonica. Segueixo menjant, potser més i tot del que feia abans, segueixo creient que valc molt, quan no valc res i el pitjor de tot, es que segueixo  fent-me creure tantes mentides que quan la veritat surt, et destroça completament, et paralitza i fa que l’odi augmenti fins a un novè grau.
No estic tan malament, aquest trastorn de personalitat m’està fent replantejar-me si m’estic tornant boja, encara que ella es l’única persona que m’està ajudant.   Sé que esta sent molt suau amb mi, i que jo de certa manera l’estic traint i no ho vull fer. Ella m’està deixant marge, encara no ha començat a imposar-me els bons hàbits, però es molt dur per mi començar a ser feliç d’un dia per l’altre. No es tan fàcil deixar el menjar, així com així, i ella encara que li costa ho sap, i s’està esperant, però si la traeixo, ja m’ho va deixar ben clar. Vaig ser jo qui vaig recorre a ella, la necessitava, però tinc por de no estar al seu nivell i no poder aconseguir-ho, no poder tornar-me a veure en un mirall sense una llàgrima als ulls, no poder ser una gran persona i agradar-me.
Tinc por de no poder deixar la soledat, no poder mirar ningú als ulls, no poder pensar que tinc gent a la meva vida que estarà allà ajudant-me, no poder dir t’estimo. Tinc por de seguir immersa en aquest espai fosc i vuit, vull canviar, vull ser una princesa de porcellana que tots els col·leccionistes volen.